ఈ రాత్రి నేను వ్రాస్తున్నానీ విషాద వాక్యాలు...
వ్రాస్తున్నా,ఉదాహరణకి,
సుదూరంగా మిణుకుమంటున్నాయి నీలపు నక్షత్రాలు,
రాతిరి గాలి ఆకాశం లో తిరిగి పాడుతోంది.
ఈ రాత్రి నేను వ్రాస్తున్నానీ విషాద వాక్యాలు,
నేనామెను ప్రేమించాను,
ఆమె కూడా నన్ను ప్రేమించింది కొన్నిసార్లు.
ఇలాంటి రాత్రుళ్ళలో నేనామెను నా బాహువులలొ పొదవుకున్నాను,
అంతులేని ఆకాశం క్రింద మళ్ళీ మళ్ళీ చుంబించాను.
ఆమె నన్ను వలచింది,నేను కూడా వలచాను కొన్నిసార్లు.
ఆమె గొప్ప అచంచలమైన నేత్రాలు చూసాకా ఎవరైనా
ఎలా ఉండగలరు ప్రేమించకుండా ..
ఆమె నా వద్ద లేదనే ఆలొచనతో ,
ఆమెను కోల్పోయాననే అనుభూతితొ,
ఈ రాత్రి నేను వ్రాస్తున్నానీ విషాద వాక్యాలు.
చిక్కటి రాత్రి గానం వింటున్నా,
ఆమె విరహంలో ఇంకా చిమ్మచీకటైపోయింది.
ఇప్పుడీ పద్యాలు ఆత్మపై వర్షిస్తున్నాయి,
పసరిక పై పడే మంచు మాదిరి.
ఎందుకని నా ప్రేమ ఆమెను నిలుపుకోలేకపోయింది,
ఈ నక్షత్రాకాశపు రాత్రి ఆమె నా ప్రక్కన లేదు.
అంతే ఇంక ,
సుదూరంలో ఎవరిదో గానం,సుదూరంలో,
ఆమెను పోగొట్టుకున్న నా ఆత్మకు సంతృప్తి లేదు .
నా దరికి ఆమెను చేర్చాటనికన్నట్లు
నా చూపులామెను వెతుకుతూనె ఉన్నాయి.
నా హ్రదయం కూడ ఆమెను వెతుకుతొంది,
మరి ఆమె నా వద్ద లేదు.
అదే రాత్రి,అవే వృక్షాలను మంచుతో కప్పేస్తోంది,
అదే సమయంలో మేమిద్దరమూ మాకు లేము.
ఇపుడామెను నేను ప్రేమించటంలేదు,అది నిశ్చయం.
కానీ ఎంతగా ప్రేమించాను,
ఆమెకు వినిపించటనికై నా గొంతు తహతహలాడుతోంది.
వేరొకరిది,ఆమె వేరొకరిదైపోతుంది,
నా చుంబనాలందుకొవటానికన్నా పూర్వం లాగ.
ఆమె గొంతు,ఆమె కాంతులీనే శరీరం,
ఆమె అగాధమైన నయనాలు,అన్నీ.
నేనామెను ప్రేమించట్లేదు అది నిశ్చయం,
కానీ ప్రేమిస్తానేమో,
ప్రేమ క్షణికం,విరహం ఇంకా భారం.
ఎందుకంటే ఇలాంటి రాత్రుళ్ళంతా నేనామెను
నా కౌగిలి లో పొదవుకున్నాను
ఆమెను కోల్పోఇన నా ఆత్మకు శాంతి లేదు.
ఆమె నన్ను పెట్టగల
ఆఖరి బాధ ఇదే ఐనా సరే,
ఆమె కొరకు నేను వ్రాసే
ఆఖరి వాక్యాలివే !!
